We leren ons hele leven eigenlijk ons natuurlijk gedrag af. Dat merk ik nu pas echt nu ik weet dat ik autisme heb. Zelfs met die term erbij word er verwacht dat je maar normaal doet. Normaal kost mij ontzettend veel moeite. Maar niet alleen mij, ook alle mensen zonder autisme.
Ons subtiele, natuurlijke gedrag is iets dat moeiteloos voortbeweegt. Maar omdat we het zo hebben afgeleerd, en de focus leggen op dingen die overduidelijk aanwezig zijn, zijn we dit een beetje kwijt.
Als we voelen dat we willen schreeuwen, houden we ons in, want wat denken de buren wel niet. We vertonen 'gewenst gedrag'. We hebben bepaalde verwachtingen van anderen, in gedrag maar ook in levenswijze. Wijzelf lopen bijvoorbeeld op blote voeten door het dorp, omdat dit zo lekker aardend is. Maar eigenlijk vallen we dan buiten de toon, en word ons wel eens door familie gevraagd om aub schoenen aan te doen.
Ik heb ontdekt dat zoemen best prettig is, vooral als je overprikkeld bent. Mijn vriend zonder autisme blijkt het ook prettig te vinden. Maar men word raar aangekeken als je op straat loopt te zoemen. Tja, dan word ik maar raar aangekeken.
Iedereen weet natuurlijk ook al van mij dat ik een bepaald gedrag vertoon. Dat ik me aanpas. Als ik van jongs af aan had gezoemd, had er niemand van opgekeken. Zoals mijn oma heel trots zei: 'Dat autisme zie ik niet hoor, dan heb je je goed aangepast.' Alsof dat iets goed is! Ik doe eigenlijk de hele dag, in het bijzijn van anderen, alsof. En dat is helemaal niet fijn, dat is slopend!
Maar doen we dat onbewust niet allemaal een beetje? Zitten we allemaal vast in patronen van gewenst gedrag? Wat als jij overal gewoon jezelf mag zijn, en we dat gewoon allemaal mogen doen?
Vooral als jij het onbewust vraagt van anderen, wat ik vast ook doe: Word je er een beetje meer bewust van. Alleen met bewustwording, kunnen we iets veranderen.
Reactie plaatsen
Reacties