Ik ben me jaren geleden gaan verdiepen in natuurlijke genezing, omdat mijn eigen hond, Romy, ziek werd. Zoals je jouw eigen dier het beste kent, wist ik dat ze nog niet klaar was op deze aarde. Inslapen is soms de beste oplossing, maar het was gewoon nog niet zo ver.

 

Toen ik haar adopteerde zat Romy al lang in de opvang waar ik vrijwilligerswerk deed, ook had ze al jaren in het asiel gezeten. Romy was robuust en kon iedere uitdaging wel aan, ze was absoluut niet bang, voor niks of niemand. Al snel kon Romy met me naar huis. Ze was anders dan andere windhonden. Erg op zichzelf, al genoot ze van aaien en knuffelen.

Verder had je aan Romy geen hond, in de tijd dat ik geen andere honden had zou ik haar vergeten. Ze miept niet, ze zeurt niet, zelfs niet als ik haar eten vergeet! Wandelen deed ze wel graag, als ik de riem pakte stond ze te springen, letterlijk, op de plaats springen.

Naar mate ze ouder werd, werden de wandelingen moeizamer. Ze kon best lopen maar stond liever te kijken, snuffelen, soms ging ze erbij liggen. Ze trok nog graag een sprintje, dan rende ze me voorbij, en wachtte geduldig tot ik haar weer in kon halen. Afremmen ging niet altijd soepel..soms eindigde het in een salto en dan stond ze dolblij te kwispelen: wow, had je dat gezien! Ze had al artrose dus ze kwam niet altijd zo handig terecht. Aolang ze het nog leuk vond besloot ik nog niks te doen. In de winter als de klachten toenamen, kreeg ze wat pijnstilling.

Ze was de perfecte hond en kon ook met iedere andere hond samen. Was de andere hond niet sociaal, dan liep ze eromheen.

 

Romy werd wat dementerend en ging vaker binnen plassen. Ik had een oppas die ze uitliet wanneer ik ging werken, maar het werd toch vervelend. Ik ging supplementen tegen dementie uitproberen en dit leek het te helpen. Er werd nog af en toe binnen geplast, soms waar ik gewoon bijstond, maar ach.

Na een jaar werd haar artrose erger en ik zette haar volledig op pijnstillers. Ik was er geen fan van maar wat moet dat moet. De dierenarts gaf aan dat het ook zenuwuitval kon zijn dat ze plaste. Zenuwuitval is lastig te diagnosticeren en niet te behandelen. Later werd dit duidelijker, ze zette haar voet niet meer op de zool neer maar soms omgekeerd, op de bovenkant van de voet, ze voelde het dus niet meer. Ook werd ze incontinent. Romy liet zich eerder nooit oppakken en douchen was al helemaal een ramp. Maar ik moest haar in de douche tillen en wassen, een drama. Met oppakken gaat ze al spartelen. Ik ontdekte dat ik haar met de kont in de douche kon plaatsen en de voorpoten erbuiten, dan bleef ze staan, tussen mijn benen geklemd. Op haar kussen lagen onderleggers tegen de urine en zo waste we hond en huis dagelijks. Ik was zelf al geen fan van chemische verzorgingsproducten en maakte van natuurlijke zeep ook shampoo voor de hond. Ook had ik een spray gemaakt om de vacht even mee te verfrissen. 

Ik leerde over CBD en pakte dit zelf tegen rugpijn, zo kon ik al een tijd zonder pijnstilling. Ik stopte met de pijnstilling en had CBD voor dieren laten komen uit Amerika. CBD werd steeds meer bekend als goed werkende pijnstiller zonder bijwerkingen. Ook dit gaf goede resultaten, voor een tijdje.

Via via kwam ik in contact met een natuurlijke therapeut voor dieren. Ik gaf aan dat Romy achteruit ging en dat ik geen pijnstillers meer wou geven. Ik vroeg of er andere opties waren en of ze haar leven nog waardig vond.

Het was een hele beleving, Romy werd uitvoerig gemeten en getest, en haar organen bleken best goed voor een hond van 15 jaar. De arts was verbaast over haar en over mij, dat ik dit aankon. Voor mij was het vanzelfsprekend dat ik voor een hond zorg tot het einde, ongeacht hoeveel werk dat is. Ja ik sliep al maanden niet veel maar ik bleef positief. De maag werd aangegeven als beschadigd, door de pijnstillers natuurlijk, dus goed dat ik gestopt was. Ook was de blaas zwak, duidelijk. Maar nieren, lever, hart en longen leken goed dus met wat supplementen zou ze nog even meekunnen. Romy gaf aan nog lang niet te willen vertrekken. Ik kreeg Arnica tegen pijn en nog een middel voor gewrichten etc. De CBD teste niet goed voor haar, misschien had ze deze al voldoende gehad, maar de dementiemedicijnen moest ik wel nog geven. Uiteindelijk stopte ik daar ook mee omdat ik niet meer met pillen wou ‘pesten’, het was een gevecht iedere dag die pil erin te krijgen. Wel leek ze baat te hebben bij etherische oliën.

In overleg met mijn baas ging ik halve dagen werken om voor mijn hond te zorgen. Ik was ook moe en dat was merkbaar, ze gunden mij de laatste dagen met mijn hond(dat duurde uiteindelijk 4 maanden).

De incontinentie was verdwenen, misschien was dit ook een bijwerking van pijnstillers. Ik was zelf vegetarisch en toen ik een keer voor mezelf wat bestelde op een vegan website, zag ik er vegan hondenvoer staan, blikjes. Die wou ik proberen en Romy at dit in 1x op, pillen voeren was geen probleem meer. Omdat de vee-industrie de grootste milieuvervuiler is wou ik eens vegan brokken proberen, eigenlijk voor mijn andere hond met intolerantie. Dit vond ik niet gemakkelijk, ik had op school altijd geleerd dat honden carnivoren zijn en vlees moeten eten. Ik wou het gewoon eens proberen.

Stomverbaast was ik, Romy eet en eet en eet, vegan hondenbrokken.. met soja(ook mijn bedenkingen bij). Haar buik gromt niet meer, ontlasting is perfect en ze is er dol op. Degene bij mijn dierenwinkel verklaard me natuurlijk voor gek, maarja, het bewijs is er. Ze heeft altijd een lastige vertering gehad en dit gaat prima. Toch komt ze er niet van aan in gewicht, ze is gewoon oud en op.

Ik heb nooit problemen gehad met inslapen maar het voelt nu gewoon zo fout. Zodra ik er over begin word ze boos, ze heeft zelfs naar me gehapt. Ik hou contact met de natuurlijke therapeute en dierenarts zodat ze niet lijdt. Ook inslaapmiddelen testen negatief, wat mijn gevoel bevestigd. Zolang ze eet en drinkt en loopt, lijkt het prima te gaan. Romy vecht, wil niet loslaten, ook al ben ik soms boos op haar. Dit is niet MIJN keuze, ik kan haar niet tegen haar wil in laten inslapen. Intussen ben ik op, van het slaaptekort, van het verzorgen. Maar het moet van mezelf.

En dan komt de dag, Romy kan niet meer zelf lopen. Ze zit vast in haar eigen lijf en nu is het niet meer oke. Ik vertel iedereen dat ik haar moet laten inslapen zodat het bij mezelf ook inzinkt. Ik vertel haar dat het niet anders is en zo niet verder kan, stiekem nog hoop dat ze zelf inslaapt. Maar dat doet ze niet dus ik moet de moeilijke beslissing nemen.

De dierenarts komt aan huis, ze is nog blij hem te zien wat voor mij erg dubbel aanvoelt. Hij verteld dat ze echt niet zelf zou zijn gegaan, er zijn gewoon dieren die doorgaan en blijven vechten voor overleving. Ze slaapt rustig in, thuis op haar kussentje. Ik heb nog dagen een brok in mijn keel, buik, overal. Ik dacht dat ik een week aan een stuk zou slapen van vermoeidheid maar ik slaap geen nacht door. Heb het nog nooit zo moeilijk gehad..